INGEZONDEN
Mijn naam is Russel Martis en ik ben van Curaçao. Ik hou van de drukte van een grote stad, maar ook van de rust in de natuur. Ik ben verschillende keren in Brazilië geweest, één keer zelfs in de monding van de Amazone dicht bij Belém in het noordoosten.
In 2011 heb ik Suriname voor het eerst bezocht. Het verbaasde mij hoe erg weinig Curaçaoënaars de weg naar Suriname hebben gevonden en beloofde mezelf terug te gaan naar Suriname.
Ik ben pas dit jaar teruggegaan naar Suriname, deze keer met mijn gezin. Bij aankomst kregen wij de mededeling van de commandant van de douane dat we allemaal terug moeten naar Curaçao. We mogen het land niet in. Ik hoefde geen uitleg te geven. “De beslissing is al genomen, de staat van Suriname heeft besloten.”
Online systeem
Wat was het geval? Mijn vrouw is van Dominicaanse afkomst. Voor haar was ik bezig een visum te regelen. De aanvraag werd gefrustreerd door extra documenten van ons te vragen. Zo wilde het online systeem van ons een vluchtschema hebben, nadat ik het ticket met alle gegevens al had geleverd. Waar moest ik nou een vluchtschema vandaan halen en waarom? Ik ben de piloot niet. Na te hebben gebeld en gevraagd, moesten wij weer het reisticket aanleveren, maar een antwoord op de aanvraag kregen we niet.
Ik heb Jet Air Caribbean twee keer daarvan op de hoogte gebracht. We hadden namelijk veel problemen met het online systeem om het visum aan te vragen. Het systeem haperde aan alle kanten en liep van tijd tot tijd vast. Door trammelant met het online systeem en een besluit dat niet kwam zijn wij, nadat wij Jet Air op de hoogte hebben gebracht, toch in het vliegtuig gestapt.
Dat is hetgeen wat ik wilde uitleggen aan de commandant. Hij had Consulaire Zaken gemakkelijk kunnen bellen in Paramaribo en vragen hoe het ermee staat. Nee, dat heeft hij niet gedaan. Ik heb zelf telefonisch contact gezocht met Consulaire Zaken, maar niemand nam op. Dit heb ik een paar keer eerder ook vanuit Curaçao geprobeerd, zonder succes.
Entry fee
Een andere reden dat wij niet werden toegelaten, was het feit dat wij geen entry fee hadden betaald. Dat konden wij ook uitleggen. Het entry fee online betalingssysteem was vastgelopen en bleef dagenlang vast. Dit heb ik ook aan Jet Air verteld en verwachtte, zoals de medewerkster mij vertelde, de entry fee voor het gezin bij aankomst te kunnen betalen. Maar nee, er zat niemand voor het incasseren van de entry fee. Het moest van tevoren online worden betaald. Uiteraard moet het systeem wel werken, anders lukt het niet.
Alle bagage moest weer door de controleapparaten heen en we moesten ons haasten om hetzelfde vliegtuig te halen voor de vlucht terug naar Curaçao. Een medewerkster op de luchthaven vroeg mij op een gegeven moment of ik bereid was samen met mijn zoontje te blijven. We hebben namelijk een Nederlands paspoort en hoefden geen visum om binnen te komen.
Ze vond het niet kunnen dat wij de dupe werden van een systeem dat niet goed werkt en dat wisten ze. Ik heb het aanbod zonder na te denken afgewezen. ‘Samen uit, samen thuis’, dacht ik. Ik kreeg voor de tweede keer een aanbod en deze keer heeft mijn vrouw mij overgehaald om het aan te nemen. Ik moest van haar namelijk ook denken aan ons zoontje en daar had ze zeker gelijk in. Immers, hij had zich verheugd op deze vakantie en Suriname. Ik dacht ook, ik werk zeven dagen in de week en heb lange tijd geen vakantie gehad.
Het afscheid tussen mijn huilende zoon en zijn droevige moeder was hartverscheurend. Ik zag het ook aan de medewerkers op de luchthaven. Ze zijn allemaal ook mensen.
Centrale Bank van Suriname
De entry fee kon ik de volgende dag bij de Centrale Bank gaan betalen. Dit had ik te danken aan een heer hoger in rang, die het gezag van de commandant overnam. Onze paspoorten werden wel in beslag genomen.
Echter, ik kon de volgende dag niet eens de entry fee betalen, want ik had geen paspoort; dat was in beslag genomen. Rijbewijs en ID-kaart moest de bank niet hebben. Ik ben door de medewerkster van het loket van de Centrale Bank weggestuurd met de hulp van een beveiliger. Ik moest maar iemand zoeken die bereid was om zijn paspoort te gebruiken voor het betalen van de entry fee.
Ik sputterde tegen dat ik een leidinggevende wilde spreken, maar er was niemand die mij te woord kon staan, zo gezegd. Gelukkig heb ik een dame, die in de bank zat te wachten, bereid gevonden om mij te helpen. Anders moest ik letterlijk iemand van de straat plukken.
Ik heb later bij aankomst op Curaçao een brief gestuurd naar de directie van de Centrale Bank van Suriname met mijn beklag over de gang van zaken. Ik heb binnen 2×24 uur een zeer bevredigende brief terug gekregen van de Centrale Bank.
Consulaire Zaken
Het verhaal van Jet Air klopt wel, want ik mocht aldaar de entry fee betalen, voor zover dat lukt zonder paspoort. Ik heb daar bij Consulaire Zaken meer mensen onder meer uit Curaçao gezien die dat ook moesten doen, vanwege problemen met het online systeem.
Ik was die hele ochtend bezig met de entry fee. Van het ministerie van Buitenlandse Zaken, naar Consulaire Zaken, daarvandaan naar de Centrale Bank, van de Centrale Bank terug naar Consulaire Zaken, daarvandaan naar het ministerie van Defensie.
Tegen een lange medewerker in uniform bij het ministerie van Defensie zei ik bij het overhandigd krijgen van de paspoorten, dat ik bijna moest huilen voor wat ons is overkomen en dat mijn vrouw in eerste instantie niet eens naar Suriname wilde. Van vriendinnen die gewend waren naar Miami, New York, Colombia en Amsterdam te reizen, kreeg ze de vraag wat ze in Suriname ging doen.
Eenmaal binnen hadden mijn zoon en ik veel problemen met betalen. Pinnen was bijna nergens mogelijk. Zelfs bij de hotels moesten we cash betalen. Geld uit de muur halen kon alleen bij bepaalde automaten. De stress van de eerste 24 uur was amper gezakt om weer op te komen. Gelukkig had ik mijn vrouw standby om contant geld via Western Union te sturen.
Geen belangstelling voor Suriname
De eerste keer dat ik het land bezocht, was de binnenkomst net een sprookje. Never nooit was ik een land zo lekker relaxed binnen gewandeld, maar ja dat was meer dan tien jaar terug.
Een paar neven van mij die Suriname vaak bezoeken, vanwege familie van de kant van hun vader, hebben mij achteraf verteld dat ze ook problemen hebben gehad in Suriname en dat “ze” Suriname kapot hebben gemaakt.
Ik heb bijna iedereen die het horen wil verteld wat mijn gezin is overkomen. Ik kon mijn verhaal vaak niet eens afmaken. Ze wilden niets meer horen. Ze vonden het afschuwelijk. De meesten, zo niet allemaal, hadden sowieso geen belangstelling voor Suriname, nu helemaal niet meer.
Ik vind het verschrikkelijk hoe de autoriteiten in Suriname mijn gezin hebben behandeld. Ik hoorde van een andere neef het verhaal van iemand die in detentie moest, want er was geen vlucht terug.
Met deze slechte ervaring in het achterhoofd verbaast het mij niet dat Curaçaoënaars niet in aantallen naar Suriname komen, want wie weet hoeveel mensen onder meer tegen niet of slecht werkende online systemen van Suriname zijn aangelopen en terecht moesten afhaken. Erg jammer want Suriname is fantastisch.
Russel Martis
De redactie van de Ware Tijd stelt lezers in de gelegenheid stukken in te zenden ter publicatie. In principe worden alle ingezonden artikelen opgenomen, tenzij de inhoud schadelijk, kwetsend of beledigend is voor derden. Stukken die worden geplaatst komen niet noodzakelijkerwijs overeen met de mening van de Ware Tijd. De redactie behoudt zich het recht voor om stukken niet te plaatsen, of in te korten of te redigeren zonder dat die uit hun context worden gehaald.
