Tekst en beeld Shanavon Arsomedjo
PARAMARIBO — De rode draad in ‘Fu san ede’, het nieuwste theaterstuk van Sambel Trasie, is een liefdesrelatie tussen een man en een vrouw, die wordt verstoord door verschillende factoren, zoals vreemdgaan en roddelen met als gevolg huisvredebreuk. Maar ook bijvoorbeeld opvoeding, materialisme en werkloosheid komen in het theaterstuk voor.
Hoewel het verhaal goed te volgen was, klonk bij enkele spelers de zang nogal hakkelig en twijfelachtig. Ook de emotie die hoorde bij hun dialoog was nog niet bij alle acteurs even goed. Maar naarmate het stuk vorderde, was te merken dat zij steeds comfortabeler werden in hun rol. Ongestoord gingen zij verder en brachten de aanwezigen in een emotionele achtbaan. Het ene moment werd er gelachen, dan weer was het muisstil en aan het einde konden velen hun tranen niet bedwingen.
“Ik heb dit stuk als uitlaatklep gebruikt voor mijn emoties”
Rocheteau Tirtamenawi
Zoon is broer
De liefdesrelatie tussen de hoofdrolspelers Rocheteau en Sally leek perfect, maar het was allemaal schijn. Niet alleen liep ze voor hem uit, maar aan het einde bleek hun kind toch niet zijn zoon te zijn, maar zijn broertje. Het stuk eindigt waar Rocheteau afscheid moet nemen van zijn ‘kind’. Junior vertrekt voorgoed met zijn moeder naar Nederland. Dit was een super emotioneel moment. Niet alleen voor het publiek, maar vooral voor de acteurs.
Onlangs heeft Rocheteau Tirtamenawi ook afscheid moeten nemen van zijn zoon, die met zijn moeder naar Nederland verhuisde. Dit maakte het theaterstuk extra emotioneel voor hem. “Ik heb dit stuk als uitlaatklep gebruikt voor mijn emoties. Tegelijkertijd had ik deze beleving ook nodig om mij emotioneel op te stellen in het stuk. Het gebeuren in mijn persoonlijk leven heeft een zodanig effect op me gehad dat ik er zeker van ben, dat ik alle vier avonden waarop we optreden, ga huilen”, vertelt Tirtamenawi aan de Ware Tijd.
Spanningen
Sally The Rising Star, die ook de schrijver is geweest van ‘Fu san ede’, verklapt dat de voorbereiding niet makkelijk was. Het team heeft een maand zonder haar moeten oefenen, omdat zij op Curaçao was. Terwijl zij het van daaruit monitorde en regisseur Giriano Sawiran dat deed vanuit Nederland, merkten zij beiden dat het niet echt vlotte. Dus besloot ze eerder terug te komen naar Suriname.
“Er zijn spanningen geweest, harde woorden zijn gevallen, maar uiteindelijk hebben we als team toch aan het stuk kunnen werken. De jongens weten hoe ik in elkaar zit. Ik let op alle kleine dingen en ik wil altijd een goed stuk brengen. Daar wordt ook rekening mee gehouden. En het lukt elke keer weer”, klinkt Sally dankbaar.
Emotie overheerst
De artiesten hebben als team iets nieuws geprobeerd, namelijk hun echte namen gebruiken. In vorige optredens gebruikten ze andere namen en het kwam weleens voor dat zij de namen van de personages vergaten. Door hun eigen namen te gebruiken, kunnen ze dat voorkomen en komen ze ook iets persoonlijker over bij het publiek. Alleen Siris kreeg deze keer een andere naam. Hij vervulde als Junior de rol van een negenjarige zoon.
Tijdens de generale repetitie had het stuk nog geen duidelijk eind. Het was zo emotioneel dat Sally, die eigenlijk bot en hitsig moest reageren, automatisch uit haar rol stapte en meehuilde met Rocheteau. “Ik ken hem van dichtbij en ben bekend met zijn persoonlijk leven. Voor hem is vooral dit moment heel erg zwaar en ik voelde met hem mee. Ik kon op gegeven moment niet die bitch spelen die ik moest zijn. Ik moest mijn rol als actrice houden, maar het persoonlijke en emotionele hebben uiteindelijk overgenomen.”
