GANGA / Sharda Ganga
Het is zo verschrikkelijk heet en droog, al wekenlang. We smelten in de hitte. Het is onverdraaglijk. De zon is veels te vroeg veels te enthousiast. We smeken allemaal om regen, hopen op een koele bries, wanhopen om onze planten. Dan barst de regen los en we smeken dat het ophoudt, want het duurt te lang, het is te heftig, de windstoten angstaanjagend, de straten en huizen lopen onder water. We gaan heen en weer; hopen op regen, hopen op droogte.
Als er kogels rondvliegen bij de ene journalist kijken we collectief naar de ene kant voor de schuldigen en roepen hoe belangrijk persvrijheid is en dat niemand mag worden geïntimideerd. Als er kogels rondvliegen bij de andere journalist kijken we naar de andere kant voor de schuldigen en roepen hoe belangrijk persvrijheid is en dat niemand mag worden geïntimideerd. En ik kijk naar beide kanten, heen en weer.
“De conclusie die we kunnen trekken is dat als het geen eis was van het IMF die zogenaamde hearings en het draagvlak zoeken nooit zouden zijn georganiseerd”
Ik ben het helemaal eens met de roep om het bewaken van de persvrijheid en een leven vrij van intimidatie en geloof in de heiligheid van de rechtstaat, zelfs voor mensen die het er zelf niet zo nauw nemen met al deze principes als het hun uitkomt. Als jongensclub A aan de macht is, dan schrijft jongensclub B internationale entiteiten aan om schande te spreken over jongensclub A en als jongensclub B aan de macht is, vinden ze internationale entiteiten bemoeizuchtig. Meningen gaan heen en weer, sneller dan een pingpongbal.
Wat een rare column is dit, denkt u nu misschien wel en u heeft gelijk. Dit was niet de column die ik had gepland. Ik had me voorgenomen om heel masochistich de ‘To The Point’-uitzending met ex-minister van Financiën Armand Achaibersing en ex-voorzitter van de VES Winston Ramautarsing (achteraf) te bekijken en u vandaag mijn doorwrocht commentaar daarop te geven.
Maar ik heb de uitzending nog niet helemaal kunnen bekijken, omdat ergens halverwege mijn oren, die al vanaf het begin van de uitzending klapperden, zowat weg fladderden van mijn hoofd. Ik hoorde plots mijn naam en als u met een half oor luisterde zou u bijna geloven dat ik ooit op een meeting (niet in mijn hoedanigheid als columnist, maar als mijn ‘day job’ zogezegd) het IMF-programma mijn zegen heb gegeven. Gelukkig zei de ex-minister dat niet echt in zoveel woorden; het zou een onwaarheid zijn.
De ex-minister gaf wel aan dat het IMF had geëist dat de regering moest tonen dat zij draagvlak zochten, daarom zijn er meetings georganiseerd en was er eens een camera erbij. De conclusie die we kunnen trekken is dat als het geen eis was van het IMF die zogenaamde hearings en het draagvlak zoeken nooit zouden zijn georganiseerd.
Het IMF hecht er klaarblijkelijk geen waarde aan of er draagvlak is, slechts de intentie voor draagvlak (het zoeken naar) is al voldoende. Het is als een persoon die iemand het hof maakt en uit die hofmakerij de conclusie trekt dat ze een relatie hebben met het onderwerp van hun liefde. Maar die is niet het onderwerp, die is het lijdend voorwerp. En dat zijn wij: willoos en zonder inspraak gestort in een ding en steeds opnieuw heen en weer geschud door de gevolgen.
