WIE IMPACT WIL hebben, slaat met de spreekwoordelijke vuist op tafel. Dat dient als metafoor om aan te tonen hoe belangrijk het is om als een geheel op te treden en afspraken te maken. Het is die vuist die de gezamenlijk optrekkende vakbeweging niet weet te maken. Het (uitblijvende) effect kan ze duur komen te staan.
De Raad van Vakcentrales in Suriname (Ravaksur) werd in 1987 opgericht door de drie grootste vakcentrales in Suriname toen: de progressieve vakcentrale C-47, de Centrale van Landsdienarenorganisaties (CLO) en AVVS De Moederbond. Dat gebeurde in een zeer moeilijke en turbulente periode. De noodzaak was er om binnen de vakbeweging een gesprekspartner te hebben voor de regering. Van daaruit werden vertegenwoordigers aangewezen om te zitten binnen belangrijke staatsorganen, waar ook de stem van de vakbeweging nodig was.
Hoe kan het dat afspraken, na een dagenlange strijd, zo in het luchtledige worden gemaakt
Het is schandalig om nu te zien wat is overgebleven van zo een belangrijk instituut als Ravaksur. Het is vooral de partijpolitiek die de vakbeweging heeft ingekapseld en het heeft gemaakt tot een tandeloze tijger. Het feit dat partijen niet eens inzien dat de regering daardoor de lachende derde wordt, geeft aan hoe diep de mensen in Suriname zijn gezonken.
Wat ook zo is, is dat er een nieuwe generatie vakbondsleider is, die zich niet ervan bewust is dat ze een voorbeeld is voor haar leden. Allerlei krasse uitspraken worden de ether in gegooid, zonder enig respect voor de geldende, ongeschreven maatschappelijke afspraken. Politieagenten zijn gangsters, kleden zich ook zo. Vakbondsvoorzitters die doen alsof ze niet weten dat ze al lang geen rechtmatig bestuur meer hebben en anderen die lege bonden leiden. Ook in dit geval lijkt het alsof het volk geen leiders kan kiezen. Want het zijn de leden die de vakbond maken.
Het gevolg van deze bijeengeraapte hoop leiders is dat de regering de touwtjes flink in de handen heeft en misbruik kan maken van de ontstane situatie. Nu is, na onderhandeling met de regering, dus het signaal gegeven aan de leden dat de acties zijn opgeschort. Maar er is geen akkoord getekend met de regering over de inwilliging van de eisen. Hoe kan het dat afspraken, na een dagenlange strijd, zo in het luchtledige worden gemaakt?
Delen van de vakbeweging roepen hun leden op om de werkplek op een bepaald tijdstip te verlaten en een ander deel laat leden onder protest het werk hervatten. Weer een ander deel gaat zonder verdere instructies normaal aan het werk. Het is duidelijk dat structuur en eenheid in de vakbeweging plaats hebben gemaakt voor een piki piki pley. Het is langs die lijnen dat de arbeidersbelangen ook worden gediend. De leden zijn dan daardoor het lijdend voorwerp en zullen dat de komende tijd kennelijk ook blijven.
