SURINAME LIJKT TERECHT te zijn gekomen in een spiraal van prijsverhogingen die sinds het schrappen van de drie nullen ongekend zijn voor het land. De laatste keer dat er zulke enorme prijsverhogingen waren, was toen er bankbiljetten kwamen met de vele nullen erbij en ook loonsverhogingen van soms wel 100 procent in één keer. Dat was aan het begin van de jaren 2000.
Op 1 november werd de belasting over de toegevoegde waarde (BTW) op benzine en nutsvoorzieningen verhoogd. Volgens de overheid is dit een noodzakelijke stap om de inkomsten van de staat te vergroten. Deze heeft meer geld nodig om de uitgaven te kunnen dekken. Ze kon dus of de BTW verhogen of meer gaan bezuinigen.
Het is dus van belang dat de vakbonden hun agenda gelijk op tafel leggen en aangeven wat het doel is van de strijd en hoe lang ze daarmee door willen gaan
Echter, de overheid denkt er kennelijk niet over na om de eigen uitgaven te verminderen. Recent nog werd uitgelegd hoeveel schenkingen en gelden er binnenkomen door alle buitenlandse missies en reizen, die allen wel een prijskaartje hebben. Ook als wordt gekeken naar de bouwwoede voor gebouwen die niet per se dringend nodig zijn, is duidelijk af te leiden dat de overheid niet wil bezuinigen.
Deze regering, die bij haar aantreden ‘korte metten en harde taal’ zei te bezigen richting de overtollige ambtenaren, wil hen plotseling niet naar huis sturen wegens het ‘sociale aspect’. De bovengenoemde zaken worden doorgevoerd of aangehouden naar believen van de regering, maar uit die besluiten vloeit wel voort dat de staatsbegroting niet in evenwicht zal komen.
De uitgaven nemen niet af en de regering heeft dus geld nodig om daarvoor te betalen. Dus in plaats van aan haar kant ook harde keuzes te maken, wordt een groot deel van de impopulaire maatregelen op het volk afgewenteld. De samenleving betaalt voor de inefficiëntie en onwil van de regering om belangrijke keuzes te maken om bezuinigingen van haar kant door te voeren.
En de prijs die de gemeenschap betaalt is voor veel mensen verschrikkelijk hoog. Er zijn mensen die een deel van de maand hun kinderen niet meer naar school kunnen sturen, want er is geen geld. De vakbeweging heeft het initiatief genomen om woensdag acties te voeren. Ze roepen de hele bevolking op om solidair te zijn.
Maar wat vaak wordt opgemerkt, is dat de vakorganisaties deel zijn van de strijd, totdat de regering delen van de vakbondswereld zover krijgt om aan tafel te gaan. Die bond trekt zich dan terug en bekijkt de strijd vanuit de zijlijn. Zo is vaak elke strijd in Suriname gegaan, behalve in 1998 toen het gestructureerd samenwerkingsverband de steun kreeg van politieke partijen.
Veel mensen hebben dit patroon waargenomen en zijn niet bereid meer de bonden te steunen anders dan als lid. Het is dus van belang dat de vakbonden hun agenda gelijk op tafel leggen en aangeven wat het doel is van de strijd en hoe lang ze daarmee door willen gaan. Dan weet iedereen waar die aan toe is.
